Teksten blir til mens du går

Jeg liker ikke dette været i det hele tatt jeg! Ikke minst har det ført til at jeg skriver mye dårligere tekster. Problemet er at jeg får ikke gått til jobb. Det er alt for glatt, så jeg tør ikke gå. Og når jeg ikke går, surrer ikke hodet. Det  er ikke slik at hodet ikke surrer ellers heller, det er bare at det surrer bedre når jeg går. Surrekvaliteten øker,det surrer  rundt tema og tekster, rundt historier som må fortelles, idéer som må prøves ut, bilder som må formidles, tråder som skal spinnes. Det blir bedre kvalitet på oppspinnet, tror jeg! Uten hodesurr, blir det bare surr.

Bellapuzzles, etsy

Og nå koker jeg suppe på en spiker. Og det fører meg tilbake til godnattregla fra i går. Til tante Marit sin spikarsuppe. Selv etter at oldefar døde, fortsatte tante Marit, som flyttet hjem fra livet sitt i byen for å ta seg av sin gamle far, å lage to-eller treretters middag. Det var enten suppe og hovedrett, eller hovedrett og dessert, eller alt på en gang. På enhver hverdag, til fiskerimeldinga; doggerbank og mussa på stampen, korni med smør.

I alle fall: spikarsuppe. Tante Marit pleide å lage suppe. Hva slags suppe lager du, tante Marit? Jau, det er spikarsuppe det. Og jeg var overbevist om at det var krydderet som lukta så godt, som hette spikar. Jeg måtte bli mye eldre før jeg skjønte at spikar egentlig hette timian. Og den dyrka tante Marit selv, og hengte til tørk på loftgangen.

Og her har jeg fått hjelp til finne teksten til eventyret av Portofritt. Hun fant den her.

Bilde fra Th. Kittelsen



 DET VAR ein gong ei gammal kone som var ganske velberga, men fælande gjerrig og uvillig av seg. Seint ein ruskete haustkveld kom ein vandringsmann til henne og bad om å få låne hus over natta.

"Nei," sa den gamle kona, "dette er ingen gjestgivargard."

"Ja men kjære søte mor," bad vandringsmannen, "Det er så fælt ver ute. Kan eg ikkje få bli likevel og liggje på golvet i stova?"

"Ja, du få vel få det då, sia du er så einvis," sa den gamle kona.

"Skulle du ikkje også kunne gi meg litt mat, kjære mor?"

"Nei, det er då heilt uråd," sa ho. "Korleis skal eg kunne dele med andre når eg ikkje har noko å ete sjølv?"

"No, det kan vel vere det same," sa vandringsmannen, "berre eg kan få låne ei gryte. Ein spikar har eg sjølv, og den kan ein koke god suppe på."

"Kva for slag? Koke suppe på ein spikar?"

Slikt hadde den gamle kona aldri hørt om. Sia spikarsuppe måtte vere overlag billig mat, blei ho overlag nyfiken på korleis den skulle lagast. Den kunsten ville ho gjerne lære. Ho fór etter gryte og vatn, og vandringsmannen sette gryta på elden, tok ein vanleg tretomsspikar opp av lomma og la den i vatnet.

"Det her skal bli ei god og nærande suppe," sa han, "men om ein hadde litt mjøl og litt gryn i den, skulle den bli mykje betre. Men når det ikkje finst, får ein klare seg likevel."

"Det finst vel noko i huset einkvan stad," sa den gamle kona, og vandringsmannen fekk det han trengte.

Han rørte skikkeleg om i gryta.

"Det her blir ein prektig suppe som ein kan by herrar på," sa han.

"Ja, sei det!"

"Men med litt mjølk blei den enda betre."

"Jaså, seier du det?"

"Ja då, men når det no ikkje finst noko mjølk, får vi greie oss utan."

"Å, for all del, det finst nok litt mjølk," sa den gamle kona og kom med ei bøtte.

Han slo mjølka i gryta, rørte flittig om og sa: "Om vi no hadde litt salt kjøt og nokre gulrøter og poteter å leggje i og litt smør å frese den av med, så skulle det bli ei suppe å by sjølve kongen."

"Å blå kors," sa den gamle kona, "å by sjølve kongen på suppe!"

"Jojo men, men når det no ikkje finst, så."

"Å jo, for den del finst det vel."

Den gamle kona gav han alt han ville ha, og då suppa var ferdig, tok han opp spikaren, stappa den i lomma og baud den gamle kona å smake.

Ho smaka og smatta.

"Var den ikkje god, kanskje?" spurde han.

"Jo heilt framifrå. Tenk at ein kan koke så god suppe på ein spikar. Det er då underleg."

Den gamle kona kunne ikkje rose kokekunsten hans nok. Og då vandringsmannen ville leggje seg til å kvile på golvet, gav ho han heller den beste senga si. Då han skulle gå neste morgon, fekk han ein blank riksdalar i vennegåve.

"Takk og heider!" sa den gamle kona. "No har eg fått lære meg å koke suppe på ein spikar."

"Ja, men det trengs jo noko meir til enn berre spikar," sa vandringsmannen.

Og slik oppstod ordspråket: "Det er ingen kunst å koke suppe på ein spikar om ein berre har noko å jamne den med."